Site-maagd

Een leuke webtekst voor een reisbureau, een bevriende ontwerpster, een tijdschrift. Ik draai mijn hand er niet voor om. Nou ja, ik zet ze allebei op het toetsenbord. Dat wil zeggen, dat probeer ik sinds kort, want ik schijn al die jaren verkeerd te typen. Met een soort van zwevende polsen that is, ergens boven de letterknoppen. De teksten werden daar niet beter of slechter van, maar mijn rechterschouder wel. En dus moeten mijn polsen nu 'rusten' op het tafelblad, terwijl ik typ, waardoor er regelmatig dit qsoort worrden oip mijn scherm verschijnenn en die moet ik saarna de helke tij gan zitten vbeteren wat niet echt iop schiet, maar ik dwaal af. Een tekst voor je eigen site schrijven is hele andere koek. Kijk, dat je op een weblog het achterste van je tong laat zien en je persoonlijke bevindingen dan wel irritaties met iedereen deelt, soit. Daar is deze pagina voor en als dat je hoegenaamd geen moer kan schelen, kijk je lekker niet. Maar de rest van mijn heuse echte site (mijn allereerste, ik ben nog site-maagd), dat is een Ding. Daar gaan dadelijk onbekende mannen met stropdassen op kijken, die erover denken om mij in te huren. Of vrouwen in hippe mantelpakken die een vlotte foldertekst willen. Die moeten dan wel voelen dat ze met een goed bedrijf te maken hebben en geen houtje-touwtje site aantreffen. En sites in de ik-vorm hebben dat gehalte al snel. Vind ik. Dus praat ik over mezelf in de derde persoon. Petra Vollinga dit, De Woordfabriek dat. 'We' kunnen overal over schrijven en 'ze' zit al vijftien jaar in het vak. Zou de koningin dat ook doen als ze 's ochtends wakker wordt? "Beatrix heeft goed geslapen en ze is klaar voor een gekookt eitje bij haar ontbijt." Het heeft wel wat, ik denk dat ik het er maar in hou. Petra Vollinga (1969) gaat nu haar vierde kop koffie zetten van vandaag. Dan is ze namelijk op haar best. De Woordfabriek gedijt namelijk fantastisch op cafeïne.