Ode aan de liefde

Wat is het moeilijkste onderwerp om interviewkandidaten voor te strikken? In de veelvuldig beviste Bekende Nederlanders-vijver wel te verstaan. Hoeveel ze verdienen? Hoe hun jeugd was? Wat voor ondergoed ze dragen? Niks van dat al. Alles mogen we van ze weten, meer dan ons zelf soms lief is. Waar ik al ruim drie weken mee bezig ben? Een bekend koppel bereid vinden om te vertellen waarom ze zoveel van elkaar houden. Een mooie, eerlijke ode aan de liefde moet het worden voor een speciaal man/vrouw-nummer van Esta. Lijkt me toch een prachtig onderwerp. Eens een positief verhaal in plaats van al het gezeur over beroemdheid en hoe daarmee om te gaan. Of de carrière en het moederschap. En hoe daarmee om te gaan. Geen depressief gegraaf in moeilijke jeugden, zelfs als die er helemaal niet waren. Gewoon los van elkaar vertellen wat je zo leuk aan elkaar vindt. En wat niet. Maar waarom dat dan toch niet uitmaakt, omdat je nou eenmaal bij elkaar wilt zijn. Maar blijkbaar is dat één van de laatste taboes. Er eerlijk voor uit komen waarom je gelukkig bent. Dat kan natuurlijk niet. Ik blijf stug doorzoeken. Naar een bekende Nederlandse man en vrouw die elkaar ouderwets romantisch in het zonnetje willen zetten. Zodat er nog hoop voor alle andere stervelingen over blijft...

Je verzint het niet

Soms is mijn werk een cadeautje. Dan komen de verhalen van mensen als vanzelf in mijn schoot terecht. Zo ging ik gister op pad voor De Pers en de Metro. Daar heeft de NS iedere week een halve pagina tot zijn (of is het haar?) beschikking en die wordt veelvuldig vrolijk door mij gevuld met allerhande interessants. Zoals daar zijn: Wat eet u vandaag? En dat in een bomvolle coupé. Misschien niet heel hoogstaand journalistiek werk, maar wel ontzettend leuk. Omdat al die mensen die elkaar nog nooit gezien hadden en als enige verbintenis hadden dat ze toevallig die ochtend van Amsterdam naar Roosendaal wilden, binnen vijf minuten met elkaar in gesprek raakten en het gehele treinstel in no time driftig recepten met elkaar zat uit te wisselen. Maar goed. Dat was vorige week. Gister waren fotograaf J. en ik ons werk aan het doen bij de bloemenstal op Amsterdam CS. Met de vraag: "Voor wie zijn die?" hoopten we op iets meer te stuiten dan: 'voor mijn oma.' En ziedaar. Ons derde slachtoffer, buitenlands uiterlijk, goed in de kleren, stralend gezicht. De knalgekleurde bloemen zijn "voor mijn advocaat. Omdat ik vorige week woensdag van haar heb gehoord dat mijn verblijfsvergunning rond is." Hij ging haar met de bos bloemen bedanken voor wat ze allemaal had gedaan. Moest nog 600 uur naar school en kon dan eindelijk, na 8 jaar wachten, een echte baan gaan zoeken. "Als kok, in een restaurant graag. Want ik woon hier alleen en dus kan ik inmiddels heel goed koken. In een shoarmatent lijkt me geweldig. Dan kan mijn echte leven eindelijk beginnen. Ik ben zo blij!" Je verzint het niet...