Je verzint het niet

Soms is mijn werk een cadeautje. Dan komen de verhalen van mensen als vanzelf in mijn schoot terecht. Zo ging ik gister op pad voor De Pers en de Metro. Daar heeft de NS iedere week een halve pagina tot zijn (of is het haar?) beschikking en die wordt veelvuldig vrolijk door mij gevuld met allerhande interessants. Zoals daar zijn: Wat eet u vandaag? En dat in een bomvolle coupé. Misschien niet heel hoogstaand journalistiek werk, maar wel ontzettend leuk. Omdat al die mensen die elkaar nog nooit gezien hadden en als enige verbintenis hadden dat ze toevallig die ochtend van Amsterdam naar Roosendaal wilden, binnen vijf minuten met elkaar in gesprek raakten en het gehele treinstel in no time driftig recepten met elkaar zat uit te wisselen. Maar goed. Dat was vorige week. Gister waren fotograaf J. en ik ons werk aan het doen bij de bloemenstal op Amsterdam CS. Met de vraag: "Voor wie zijn die?" hoopten we op iets meer te stuiten dan: 'voor mijn oma.' En ziedaar. Ons derde slachtoffer, buitenlands uiterlijk, goed in de kleren, stralend gezicht. De knalgekleurde bloemen zijn "voor mijn advocaat. Omdat ik vorige week woensdag van haar heb gehoord dat mijn verblijfsvergunning rond is." Hij ging haar met de bos bloemen bedanken voor wat ze allemaal had gedaan. Moest nog 600 uur naar school en kon dan eindelijk, na 8 jaar wachten, een echte baan gaan zoeken. "Als kok, in een restaurant graag. Want ik woon hier alleen en dus kan ik inmiddels heel goed koken. In een shoarmatent lijkt me geweldig. Dan kan mijn echte leven eindelijk beginnen. Ik ben zo blij!" Je verzint het niet...