Een Roman Schrijven. Het stond al op mijn
bucket-list voordat dat woord überhaupt bestond. Een lijst van dingen die je nog wil doen voor je doodgaat. Niet dat ik dat van plan was. Nou ja, niet op korte termijn in ieder geval, maar er komt wel een verjaardagstaart waar zoveel kaarsjes op staan, dat je denkt 'het wordt nu toch wel echt tijd'. Zeker als je er meer dan één wil schrijven.
En dus ben ik, na twee non-fictieboeken, eindelijk bezig met een roman. Dat wil zeggen, hij is bijna af. Nog een woordje of 9000 en dan kan ik een dikke vink zetten. Gedaan. Maar dan begint het natuurlijk pas. Want vinden andere mensen het ook ontroerend, grappig en boeiend wat ik geschreven heb? Of zitten ze te gapen bij hoofdstuk 2 en leggen ze het weg na bladzij 15? Als ze al zo ver komen.
Tja.
Daar moet je je dus echt niet mee bezighouden als je als een debiel zit te typen in een piepklein, schattig huisje op Schiermonnikoog. Meters maken moet je, helemaal erin. Je hoofdpersonen beter leren kennen dan je eigen vrienden. Wat eten ze, welke muziek vinden ze mooi, wat zeggen ze, waar moeten ze om lachen. Waarom doen ze wat ze doen? Dat moet ik dus allemaal helemaal in mijn eentje bepalen.
En dat is héérlijk. Dit is echt, even los van dat het het zwaarste is dat ik ooit gedaan heb, het allerleukste dat ik ooit gedaan heb. Dus alleen al daarom is het de moeite waard.
Voor iedereen die nu denkt 'ja, ja, allemaal leuk, maar
show me the money', een kleine sneak preview:
2011
Tevreden draait ze een rondje, midden in de kamer. Haar
kamer vanaf nu. Ik slik snel even iets weg. Mijn dochter. Op kamers. Ik kan
niet zeggen dat het me overvalt natuurlijk, maar toch. Het is nu wel heel echt
allemaal. En ja, het werd echt wel tijd. En het is logisch na een jaar reizen.
En haar studie psychologie begint volgende week. Ja hoor, weet ik allemaal.
Maar dat maakt het niet minder hartverscheurend. Mijn kuikentje, in zo’n hele
grote vijver.
‘Willen
jullie iets eten?’ vraagt ze uitnodigend. Dat willen we wel na al dat gesjouw.
Ze haalt een fles wijn uit haar rugzak, ‘uit jouw rekje pap,’ en schenkt twee
splinternieuwe Hema wijnglazen vol. ‘Hier,’ jullie gaan lekker zitten, ik ga
wat regelen.’
Gehoorzaam ploffen we
naast elkaar op de Klippan, dé bank van uitwonend Nederland. Goedkoop, maar dan
heb je ook niks. Te zacht, te tijdelijk en dus precies goed, vond Portia. Hij
is knaloranje en ze is er super blij mee. Ik heb zelf de afgelopen drie avonden
aan een stel jaren ’70 gordijnen zitten naaien, die ze ook echt ’vet’ vindt en
Pepijn heeft de hele middag met het puntje van zijn tong uit zijn mond een tamelijk
psychedelische fotowand aan de muur geplakt, zodat we nu uitzicht hebben op een
jungle uit de binnenlanden van Borneo, compleet met regenboog en bovenin de
hoek een aap op een tak. Saai kunnen we het resultaat in ieder geval niet
noemen.
Uit de
gemeenschappelijke keuken, die het studentenhuis rijk is, klinkt klaterend
gelach. Het is een gemengd huis en zowel de jongens als de meiden die er wonen,
wilden Portia er graag bij hebben. Pepijn is in zijn nopjes en duikt maar weer
eens een herinnering aan zijn ‘oude huis’ op.
‘Met z’n allen koken,
is toch wel het leukste dat er is,’ vindt hij. Ik kijk even opzij. Koken? Dat
doet ‘ie anders nooit hoor! ‘En als het geld eerder op is dan de maand, maak je
gewoon zelf friet.’ Een zak aardappels, een fles zonnebloemolie en een pot
mayonaise heeft hem en zijn huisgenoten vroeger ver gebracht, toen de maand
meestal na een week al in de bar-kas van de studentenvereniging bleek te zijn
verdwenen.
‘Aan tafel!’ roept
ons kind met haar hoofd om de deur. We lopen met ons glas naar de keuken. Waar
de grote tafel gedekt is, compleet met tafellaken en kaarsen. Een huisgenoot
die Brian heet en ‘iets met talen’ doet schuift galant mijn stoel aan. Haar
directe buurmeisje Hannah komt trots aanlopen
met een grote porseleinen schaal die ‘nog van haar oma is geweest’ en
haalt met een theatraal gebaar de deksel eraf. ‘Quinoa met gegrilde groenten en
geitenkaas, daar staat Turks brood met knoflookolie en voor de niet-vegetariërs
zijn er pittig gekruide gehaktballetjes.’
Times are changing.