Laat ik eerlijk zijn, er waren tijden dat ik droomde van mijn naam op een filmposter. Of in lichtgevende letters op de schouwburg. Maar soms laat het leven je wat later op je pad inzien dat je je hele leven eigenlijk al beter bent in iets anders dan dat waar je van droomt.
Iets dat je al vanaf kleinsafaan doet als je zo eens goed terugdenkt. Schrijven dus. Ik was letterlijk de enige in de klas die begon te juichen als er een opstel geschreven moest worden met een 'vrij te kiezen onderwerp.' Heerlijk. Niks mooiers dan zo'n wit vel papier waar jij al je fantasieën en droomwerelden werkelijkheid mag laten worden. De figuren in je verhaal praten, worden verliefd, zijn boos, krijgen ruzie, maken alles weer goed. Wat je maar wilt. In die zin lijkt het wel een beetje op acteren. Het inleven in de belevingswereld van iemand anders dan jezelf, terwijl al jouw kenmerken en karaktertrekken ook een beetje mee mogen doen.
Afijn. Na een behoorlijk lange periode van uitsluitend freelance journalistiek, waarin ik grondig heb gegraven in de psyche van (met name) de vrouw in alle soorten en maten heb ik er een nieuwe liefde bij 'ontdekt'. Er blijkt namelijk een copywriter in me te schuilen! What's in a name. Het schrijven blijft hetzelfde, maar het moet meer to-the-point dan ook. Wat wil je zeggen? Wat wil je verkopen? Hoe maak je op een leuke manier duidelijk waar een bedrijf of klant voor staat? In één blik moet je van een abri denken: 'Hee. da's grappig. Dat ga ik doen/kopen/beleven.' Of iets van die strekking. Een soort puzzel met dezelfde letters als altijd. Het alfabet is niet veranderd. Maar de manier waarop je met de woorden speelt wel.
Dat doe ik dus nu. De lijst met commerciële klanten en reclamebureau's groeit en de eerste mijlpaal is daar. Mijn naam in de Adformatie ('hét weekblad over reclame, marketing en media'). Omdat ik alle copy voor de nieuwe online verzekeraar InShared heb geschreven.
Nou alleen nog in lichtgevende letters...
